Juna monĥiĉo venas al monĥejo. Lin bonvenigas kaj enkondukas la abado, klarigas ĉion pri vekiĝo, preĝado, purigado ktp. Iam la monĥo kun hontemo demandas:
-Mia parento, kion mi faru, kiam mi havos, nu, la bezonojn de la malforta karno?
-Ah, respondas la abado, mi komprenas, mia fizo. Ĉu vi vidis en la dormejo la grandan malnovan ŝrankon? Kiam vi malfermos ĝin, vi trovos tie en la mezo porteton, kaj post ĝi pugon, per kiu vi povos plezurigi vin de dimanĉo ĝis vendredo.
-Mia parento, kaj kio estas sabate?
-Mia fizo, sabate en la ŝranko deĵoros vi!
„Sinjoro doktoro, mia edzino estas jam du jarojn konvinkita, ke ŝi estas kokino.“
„Kaj tion vi diras al mi nur nun?“
„Ĉu vi scias, kia manko de ovoj estis pasintjare?“
Ekzameno pri zoologio. Profesoro montras kaĝon kovritan tiel, ke videblas nur piedoj de birdo kaj demandas studenton:
- Kio estas tiu birdo?
- Mi ne scias. - diras studento.
- Kiel vi nomiĝas? - demandas profesoro, prenante notlibron.
Studento suprenigas pantalonon kaj diras:
- Nu, vi mem povas diveni.
La plej Esperanta vorto - oni eĉ povas diri "la plej ĝisvoste Esperanta" - estas verŝajne la vorto APLAŬDU.
Se vi forstrekas ĝian kapon, tuj reestas nova kapo sur la korpo mallongigita. Entute kvin fojojn vi povas detranĉi la kapon kaj tamen restos en la fino ankoraŭ vivovokanta imperativo:
A/plaŭdu
P/laŭdu
L/aŭdu
AŬ/du
D/u
U
Fonto: SCHWARTZ, Raymond ; ... Kun siaspeca spico!
La pastro, la pastoro kaj la rabeno interŝanĝas opiniojn pri la destino de la mono oferdonita dum la ceremonioj. Unue, la pastro klarigas:
- Mi desegnas cirklon sur la grundo kaj ĵetas la monon supren. La mono kiu falas en la internon de la cirklo, apartenas al Dio, kaj la mono kiu falas ekstere, estas mia.
La pastoro ankaŭ klarigas:
- Mi ankaŭ desegnas cirklon, sed mi faras la kontraŭon: la mono kiu falas ekstere, apartenas al Dio, kaj la mono kiu falas en la internon, estas mia.
Fine, la rabeno klarigas:
- Mia metodo estas tia: mi ĵetas la monon supren. Tio kion Dio sukcesos preni, estas Lia!
