Juna patrino kaj ŝia infano eniris la buson. Ŝi sidiĝis sur la sidlokon, popole nomata kvaropo. Ĉar estis nur unu libera loko, la patrino tenis sian infanon sur siaj genuoj. Dum la buso moviĝis, la infano sidanta sur la genuoj de la patrino konstante turniĝadis skuante. Tio igis lin piedbati la pantalon de la kontraŭsidanta sinjoro. Ĉiufoje, kiam li purigis sian pantalonon per la mano, li atendis de la junulino almenaŭ vortan pardonpeton. Sed nenio, nek unu vorto venis. Kiam tio ripetiĝis jam la trian fojon kaj la juna patrino absolute ne reagis, la viro en hela vesto alparolis ŝin per la frazo: „Vi povus almenaŭ iomete moderigi vian infanon, mi alportis tiun ĉi vestaĵon hieraŭ el la purigejo kaj nun mi estas konstante piedbatata.“
La ricevita respondo konsternis ne nur lin, sed ankaŭ ĉiujn apudsidantajn pasaĝerojn. „Kaj ĉu vi opinias, ke mi limigados mian infanon jam de nun?“
Post tiu frazo la viro en la hela vesto ekstaris kaj daŭrigis sian vojon starante. La buso haltis ĉe la sekva halto, kaj la juna universitata studento preparis sin por elbusiĝi. Sed antaŭ ol li eliris, li elprenis la maĉgumon el sia buŝo kaj gluis ĝin sur la frunton de la junulino.
Sekve venis ŝia reago: „Kion vi permesas al vi?!!!“
Kaj la juna studento respondis tute trankvila: „Mi ankaŭ ne estis limigata en mia junaĝo.“
Tre memfida junulo promenanta laŭ la plaĝo komencas klarigi al la maljunulo, ripozanta sur la ŝtuparo, kial la pli aĝa generacio ne kapablas kompreni tiun junan: „Vi kreskis en alia mondo, ĝenerale dirite, en tre primitiva mondo“, diris la junulo al li sufiĉe laŭte, por ke ĉiuj ĉirkaŭ aŭdu lin bone. „Junuloj de hodiaŭ elkreskis kun televido, jetoj, spacvojaĝo, viro iranta sur la Luno. Ni havas atoman energion, ŝipojn, poŝtelefonojn, lumrapidajn komputilojn... kaj multe pli!“
Post silenta momento la maljunulo respondis: „Vi pravas, filo! Ni ne havis ĉi tiujn aĵojn kiam ni estis junaj ... do ni inventis ilin. Nu, kaj nun, vi juna arogantulo, diru al mi, kion vi faras por la sekva generacio?“
Sesjara Sandor kuras ploregante al sia patrino.
„Pendigante pentraĵon Paĉjo batis al si la dikan fingron!”
„Plej verŝajne tio ne estis tiom malbona” sonis la konsolanta respondo de la patrino. Granda knabo ne bezonas plori pro tia bagatelo. Pli bone estas ridi!”
„Jes, ĝuste tion mi faris”, singultis la sesjara knabo.
Fonto: Esperantista Vegetarano, n-ro 2, 2010. Verkis Bob FELBY
En la sino de avoĉjo sidadas nepineto kaj rigardadas la faltojn de la maljunulo:
– Kio estas tiuj aĵoj sur via vizaĝo, avĉjo?
– Faltoj.
– Kaj ĉu ilin donis Dio al vi?
– Jes, li kreis min jam antaŭlonge.
La knabineto palpadas sian propran vizaĝon:
– Ĉu ankaŭ min kreis Dio?
– Jes, sed vin antaŭ nelonge.
– Laŭ tio Dio estas nun jam multe pli lerta, ĉu?
Fonto: Esperantista Vegetarano, n-ro 1, 2011. Esperantigis: Imre SZABÓ
– Diru, sinjoro Kukurbo, kial estas tiel ruĝa via kapo kaj ŝvelinta via gorĝo?
– Tre doloras la gorĝo la ĉevalon.
– Nu, kaj?
– La veterinaro preskribis duonpoteton da pulvoro. Li donis ankaŭ gumtubon por meti ĝin en la buŝon de la ĉevalo, kaj tra ĝi mi blovu la pulvoron en la gorĝon de la ĉevalo.
– Nu, kaj?
– Antaŭ ol mi, blovis la ĉevalo!
Fonto: Esperantista Vegetarano, n-ro 1, 2011. Esperantigis: Imre SZABÓ
Proksime de ni ekfunkciis nova vendejego, kie zorgas aŭtomata asperga sistemo pri tio, ke la varoj restu freŝaj. Antaŭ ol la asperg-sistemo ekas, aŭdeblas tondrado, poste flareblas odoro de pluvo. Proksimiĝante al la laktaĵoj oni aŭdas bovinmuĝadon, kaj venas odoro de freŝa fojno. Irante al la breto kun ovoj ni aŭdas klukadon de kokinoj, kaj disvastiĝas odoro de ovaĵo kun fromaĝo. Super la legomsekcio ŝvebas odoro de krevmaizo...
Neniam plu mi aĉetos tie necesejpaperon.
Fonto: Esperantista Vegetarano, n-ro 1, 2011. Esperantigis: Imre SZABÓ
